Chcą ratować Willę Florę - zbudowano ją w 1872 dla żony Wilhelma II - .:LAZARZ.PL->poznański portal dzielnicowy:. Łazarz w z@sięgu myszki

Wydarzenia, Mieszkania i nieruchomości, Inwestycje, Ciekawostki

Chcą ratować Willę Florę - zbudowano ją w 1872 dla żony Wilhelma II

03-05-2017 01:19 Janusz Ludwiczak

2 miliony złotych chce przeznaczyć w tym roku miasto na renowację i ratowanie zabytków. Miejska Konserwator Zabytków Joanna Bielawska-Pałczyńska wskazała 23 obiekty, które powinny dostać dotację - wśród nich jest m.in. willa przy ul. Konopnickiej 1, kamienica na Niegolewskich 34, kościół Matki Boskiej Bolesnej i Św. Anny czy cerkiew prawosławna. Z kolei miłośnicy zabytków chcą ratować Willę Florę.

W ubiegłym roku miasto przeznaczyło półtora miliona złotych na renowację zabytków. W tym roku kwota ta zostanie zwiększona do 2 mln zł.

Miejska Konserwator Zabytków Joanna Bielawska-Pałczyńska wytypowała 23 obiekty, które powinny dostać dotację.

Są to przede wszystkim traktowane priorytetowo okazałe obiekty secesyjne z terenu Jeżyc i Łazarza, budynki mieszkalne, gdzie dofinansowanie dotyczy elewacji frontowych, dachów, bogatych wystrojów wnętrz. Propozycja dotyczy też naszych najcenniejszych obiektów sakralnych – powiedziała Joanna Bielawska-Pałczyńska, Miejski Konserwator Zabytków w Poznaniu.

Z 23 proponowanych obiektów sześć z nich znajduje się na Łazarzu. Są to: willa przy ul. Konopnickiej 1 - narożnik Matejki (renowacja elewacji, remont dachu i izolacji przeciwwilgociowej), kamienica przy ul. Limanowskiego 15a (konserwacja wystroju klatki schodowej), budynek przy ul. Niegolewskich 34 (prace konserwatorskie na elewacji frontowej, a także kościół Matki Boskiej Bolesnej (konserwacja witraży okiennych), kościół Św. Anny (prace konserwatorsko-restauratorskie przy polichromiach W. Taranczewskiego) oraz cerkiew prawosławna p.w. Św. Mikołaja przy ul. Marcelińskiej (konserwacja ikony z wizerunkiem Boga Ojca z XVIII w. oraz wizerunkami św. Michała i św. Mikołaja z XIX w.).

Miłośnicy zabytków chcieliby natomiast uratować popadającą w ruinę Willę Flora, znajdują się przy ul. Grunwaldzkiej 3, pomiędzy I LO, a Skwerem im. braci Wincentego i Jana Wierzejewskich.

W najbliższym czasie zamierzamy wystąpić do Urzędu Miasta Poznania i Miejskiego Konserwatora Zabytków o dostęp do spraw m.in. Willi Flora, w celu sprawdzenia stanu właścicielskiego i wyjaśnienia przyczyn stanu i planów zarządców wobec tego obiektu – wyjaśnia Karol Marczak, prezes Fundacji Ratowania Zabytków i Pomników Przyrody.

Tysiące poznaniaków mijają ten budynek przy ulicy Grunwaldzkiej. A jest to najstarszy zabytek w tej okolicy, starszy nawet od I Liceum Ogólnokształcącego. Początki Willi Flora to jest rok 1872. To były wtedy zielone płuca Poznania. Była to willa miejska, miejsce dyskusji, rozrywki. Wystąpimy z wnioskiem o ujawnienie danych właściciela skierowanym do odpowiedniego urzędu. Następnie podejmiemy dialog z wskazanym właścicielem – dodaje Maria Chmielowska, koordynator projektów Fundacji Ratowania Zabytków i Pomników Przyrody.

Willa Flora to neorenesansowa willa z 1872 roku zbudowana dla żony Wilhelma II, Cesarzowej Wiktorii. Budynek stanowi jeden z nielicznych ocalałych przykładów tzw. Établissements, czyli ogródków rozrywkowych z restauracjami, bardzo popularnych w Poznaniu na przełomie XIX i XX wieku, a także w dwudziestoleciu międzywojennym.

Obiekt należał do architekta i budowniczego Bolesława Margowskiego. Charakteryzuje się przejrzystą, geometryczną strukturą tworzących go brył. Nad całością dominuje przysadzista wieża. Od lat 80. XIX wieku powstawały liczne obiekty towarzyszące, składające się na ofertę ogródka rozrywkowego, np. kręgielnia, czy muszla koncertowa. Miejsce stało się popularne zwłaszcza wśród stosunkowo mniej zamożnych warstw społeczeństwa. W latach 1910-1912 dobudowano do kompleksu salę widowiskową. W tym samym czasie otwarto jeden z pierwszych kortów tenisowych w mieście (zimą wykorzystywany jako lodowisko).

W latach 1927-1932 działało w willi Polskie Przedsiębiorstwo Filmowe Popfilm. Następnie wróciła funkcja gastronomiczna. Budynek, uszkodzony w czasie II wojny światowej, zamieniono w czasach PRL na lokale biurowe. Stan ten trwa do dziś. Ogrody okalające willę zdewastowano – nie pozostały żadne ślady dawnych funkcji rozrywkowych.