Łazarz jest mieszkaniową dzielnicą Poznania przylegającą do centrum, od południowego zachodu, położona wzdłuż ul. Głogowskiej, wchodząca obecnie w skład dzielnicy administracyjnej Grunwald.

W dzielnicy mieszka prawie 40 tys. ludzi. Łazarz jest największym osiedlem na Grunwaldzie. 
Granicę Łazarza stanowi obszar: Krauthofera Krotkowskiego - Palacza - Arciszewskiego - Reymonta - Rondo Jana Nowaka Jeziorańskiego - Grunwaldzka - Bukowska - Roosevelta - Głogowska - Gąsiorowskich - tory kolejowe wzdłuż ulicy Kolejowej - Krauthofera Krotkowskiego.

W skład terenu dzielnicy Łazarz wchodzą:
ORGANY SAMORZĄDOWE:
* Osiedle Święty Łazarz (teren: Reymonta - Palacza - Krauthofera - Kolejowa - Gąsiorowskich - Głogowska - Berwińskiego - Matejki - Siemiradzkiego - Ułańska - Wyspiańskiego - Reymonta)
* Osiedle Targowe (teren: Reymonta - Przybyszewskiego - Bukowska - Roosevelta - Głogowska - Berwińskiego - Matejki - Siemiradzkiego - Ułańska - Wyspiańskiego - Reymonta)
OSIEDLA MIESZKANIOWE:
* Osiedle Łazarz (Spółdzielnia Mieszkaniowa Grunwald)
* Osiedle Hetmańskie (bloki: Głogowska nr 129, Dmowskiego nr 62, Hetmańska nr 52,54,56,58a,60,62)
* Osiedle Ułańska (nowo wybudowany kompleks mieszkaniowy firmy Agrobex przy ul. Ułańskiej, Grunwaldzkiej i Wyspiańskiego).
* Osiedle Wojskowa (nowe bloki mieszskaniowe Spółdzielni Wielkopolanka przy ul.Wojskowej, Grunwaldzkiej i Wyspiańskiego oraz Reymonta).

Łazarz jest obszarem dzielnicy Grunwald, ale jest też dzielnicą Poznania (jest tzw. poddzielnicą). Oprócz Łazarza zaliczą się także Górczyn, Junikowo, Kopanina, Kotowo, Fabianowo, Raszyn, Osiedle Kwiatowe (kiedyś: Osiedle Plewiska, w odróżnieniu od Plewisk - osobnej miejscowości), Marcelin oraz część Ławicy.

Zabudowa Łazarza jest XIX wieczna, ale nie koniecznie. Łazarz to głównie kamienice położone w obwodzie ulic Kolejowa - Hetmańska - Jarochowskiego - Plac Wyspiańskiego. Nie oznacza to jednak, że w dzielnicy znajduje się tylko stare budownictwo. Przykładem są wieżowce na osiedlu Hetmańskim. 5 wieżowców znajduje się przy ulicy Dmowskiego, Hetmańskiej i Głogowskiej. Kolejny, 6 wieżowiec znajduje się przy ulicy Bogusławskiego. Łazarz to także nowe budownictwo. Niedawno powstałe nowe budynki przy ulicy Morawskiego oraz przy ulicy Palacza oraz nowa kamienica przy ulicy Dmowskiego. Niebawem powstanie też nowy budynek mieszkalny, który zlokalizowany zostanie na ul.Hetmańskiej, przy ul.Głogowskiej. Łazarz to nie tylko budynki wielorodzinne. W kwadracie ulic Hetmańska - Arciszewskiego - Palacza - Głogowska oraz w północnej części dzielnicy znajdują się domki jednorodzinne.

Według statystyki przeprowadzonej na dzień 1 stycznia 1999 roku przez Wydział Organizacyjny Urzędu Miasta Poznania powierzchnia dzielnicy Święty Łazarz liczy 2,2 km2, zamieszkana jest przez 37 098 mieszkańców, a gęstość zaludnienia wynosi 16862,7.

Punktami charakterystycznymi Łazarza jest kościół Matki Boskiej Bolesnej, Rynek Łazarski, Palmiarnia Poznańska oraz Park Wilsona.

Skarbami Łazarza są między innymi: Park Kasprowicza (znajdująca się w nim hala widowiskowo-sportowa Arena oraz odkryta letnia pływalnia) oraz Park Wilsona (a w nim Palmiarnia, muszla koncertowa, bodajże jedyna w Poznaniu i bunkier położony pod Parkiem Wilsona).

Na Łazarzu znajdowało się kiedyś Kino Miniaturka przy ul.Chełmońskiego (obecnie mieści się tam siedziba Pogotowia Ratunkowego w Poznaniu) oraz nieistniejące już Kino Olimpia przy rogu ulic Matejki i Grunwaldzkiej.

Na Łazarzu mieści się też Collegium Chemicum i Collegium Anatomicum oraz do niedawna Collegium Matematicum, które znajdowało się przy ul.Matejki/Wyspiańskiego (przeniesione na Morasko). Obecnie mieści się tam ośrodek informatyki UAM.

Na Łazarzu znajdowała się też telewizja - na ulicy Strusia (tam gdzie obecnie mieści się tam wydział Akademii Sztuk Pięknych), a do niedawna przy ul.Głogowskiej (na terenie targów) telewizja poznańska.

Swoją siedzibę mają tutaj: Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne (przy ul.Głogowskiej), Straż Miejska (przy Placu Wyspiańskiego) oraz Urząd Miejski Poznań Grunwald (na ul.Matejki), a także Radio Merkury (przy ul.Berwińskiego). i ogólnopolska telewizja Tv Biznes (na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich). Na terenie Łazarza mieszczą się także Międzynarodowego Targi Poznańskie, a przy łazarzu przylega Dworzec Zachodni PKP.
Do niedawna na Łazarzu swoją siedzibę miał Urząd Skarbowy Poznań-Grunwald, który w 2003 roku został przeniesiony na ul.Smoluchowskiego oraz siedziba Pogotowia Ratunkowego (przy ul. Chełmońskiego) - przeniesiona na przełomie grudnia 2005 i stycznai 2006 na ul. Marcelińską.

W centrum dzielnicy położony jest Rynek Łazarski, obecnie targowisko i popularne miejsce handlu towarami nie zawsze legalnego pochodzenia. Na obszarze Łazarza znajdują się tereny Międzynarodowych Targów Poznańskich oraz. dwa większe parki: Wilsona (dawniej Kasprzaka) – istniejący już od XIX wieku, będący niegdyś ogrodem botanicznym oraz Kasprowicza, zwany potocznie „areną”, od hali widowiskowo-sportowej Arena, znajdującej się właśnie w Parku Kasprowicza.

Najdłuższą i najbardziej reprezentacyjną ulicą Łazarza jest Głogowska. Jest to główna ulica dzielnicy, będąca trasą prowadzącą z Centrum miasta na Górczyn, a od ulicy Hetmańskiej trasa tranzytowa (droga krajowa nr 5 i droga ekspresowa E261).
Ulica Głogowska jest ulicą handlową, jest więc „łazarskim deptakiem”. Właśnie z tą ulicą łączy się Rynek Łazarski.
Ulicą Głogowską kursuje najwięcej linii tramwajowych, którymi można dojechać do Centrum czy na Piątkowo lub Ogrody.

Na Łazarzu znajdują się cztery kościoły. Najstarszy z nich, pw.Matki Boskiej Bolesnej (znajduje się w nim ołtarz św.Łazarza), zbudowany w latach 1896-1901, Św.Anny (oddany do użytku w 1905-1908 r.) oraz Św.Michała Archanioła – niegdyś Kościół garnizonowy (otwarty w 1932 r.).
Kościół pw.Matki Boskiej Bolesnej

Na Łazarzu od 2003 r. budowany jest Kościół pw.Chrystusa Sługi przy ul.Palacza. Na razie msze święte odprawiane są w zbudowanej kaplicy. Pod koniec 2003 roku utworzono parafię pw.Chrystusa Sługi. Równocześnie zmienił się obszar Parafii Matki Boskiej Bolesnej oraz Parafii Św.Krzyża.

Od listopada 1997 do końca 2002 roku wydawany był miesięcznik, a później kwartalnik "Głos Łazarza" wydawany i finansowany przez Radę Osiedla Świętego Łazarza.
Kontynuacją "Głosu Łazarza" jest wydawany od listopada 2004 r. biuletyn "Wieści Łazarskie".
O tym co słychać na Łazarzu, ale przede wszystkim w Kościele Matki Boskiej Bolesnej można przeczytać w ukazującym się "Miesięczniku MBB".
Informacje z dzielnicy można znaleźć także w "Aktualnościach Miejskich" w Telewizji WTK codziennie o godz. 10:30, 14:30, 16:30 i 22:00 oraz w Telegazecie - kanał planszowy na kanale K-11 (częstotliwość 215,25 MHz).
Publikacje dotyczące Łazarza:
ks.Jerzy Stranz Album "Matko Nasza"                              ISBN 83-914310-0-2
Kronika Miasta Poznania nr 3/98 ("Święty Łazarz")            ISSN 0137-3552
"Wieści Łazarskie"                                                          ISSN 1733-9308
"Miesięcznik Parafii Matki Boskiej Bolesnej w Poznaniu"    ISSN 1505-2915

SZPITAL ŚW.ŁAZARZA - ul.Niedziałkowskiego 30. W 1569 r. z inicjatywy mieszczan poznańskich rozpoczęła się kwesta na budowę szpitala dla chorych na dżumę, który miał byś usytuowany po za murami miasta.
W 1571 r. przyjęto pierwszych pacjentów. Szpital rozbudowywał się, powstawały nowe budynki. Objęły one izby dla chorych, dom mieszkalny dla personelu, kaplicę, zabudowania gospodarcze (chlewnik, stajnie, i inne). Szpital pozyskiwał też bogate wyposażenie w dobra ziemskie, które według wizytacji z 1719 r. „poczynają się zaraz za szpitalem... a kończą w granicy drogi górczyńskiej”.
Stąd też nazwa dzisiejszej dzielnicy Łazarz. Spośród wielu budynków zachował się najmłodszy (na tamte czasy) do dzisiaj pawilon zbudowany w 1757 r., pozostałe popadły w ruinę i zostały rozebrane w 1837 r. Zachowany został budynek, niedawno wyremontowany, stąd jako siedziba Alliance Francaise i jest świadectwem troski dawnych władz miasta o ludzi chorych.

PARK WILSONA
1834 - z inicjatywy Towarzystwa Upiększania powstaje na terenie gminy św. Łazarz pod Poznaniem szkółka drzew i krzewów ozdobnych, zajmująca teren obecnego Parku Wilsona.
1904 - szkółka zostaje zamieniona przez władze miejskie Poznania w Ogród Botaniczny. Założenie parkowe zaprojektował H. Kube. Park składał się z dwóch wyróżniających się części, nieregularnej zaprojektowanej w stylu angielskim ze stawem, ogrodem skalnym i półwyspem wypoczynkowym oraz części regularnej, podzielonej na pola z dekoracja kwiatową i kolekcjami botanicznymi.
1925 - powstaje Szkolny Ogród Botaniczny przy ulicy Dąbrowskiego, obecny zostaje przemianowany na Park im. T. W. Wilsona.
1931 - odsłonięcie pomnika T.W. Wilsona ufundowanego przez I.J. Paderewskiego. Pomnik autorstwa G. Borgluma (w czasie II wojny światowej pomnik został zniszczony).
1951 - zmiana nazwy parku na Park im. Marcina Kasprzaka.
1980 - park został wpisany do rejestru zabytków.
1988 - powstaje projekt rewaloryzacji parku, który umożliwił odtworzenie i wzbogacenie założenia parkowego. W oparciu o który, do roku 2004 dosadzono kilkadziesiąt pokaźnych rozmiarów drzew liściastych i iglastych, odtworzono i wzbogacono małą architekturę parkową co sprawiło, że Park Wilsona jest jednym z najbardziej reprezentacyjnych parków Poznania.
1990 - przywrócenie nazwy Park Wilsona.
1994 - odsłonięcie popiersia T. W. Wilsona wykonanego w 1928 roku przez Z. Trzcińską - Kamińską.

Palmiarnia i Park WilsonaPALMIARNIA
1910 - 11 - powstaje pierwsza Palmiarnia, o powierzchni 534 m2. Składa się z części centralnej, w której prezentowano palmy oraz dwóch skrzydeł, przeznaczonych do kolekcji kaktusów i roślin tropikalnych.
1922 - powstaje pierwszy w Polsce dział akwarium i pawilon z basenem dla Victoria regia oraz dział roślin użytkowych.
1928 - 29 w związku z Powszechną Wystawą Krajową, powstaje nowy obiekt (druga palmiarnia). Palmiarnia ma siedem pawilonów różnej wielkości i łączną powierzchnię 1694 m2. Specjalnie na tą okazję ekspozycję wystawienniczą stanowiły... krokodyle!
1939 - Palmiarnia zostaje nieznacznie uszkodzona w trakcie działań wojennych.
1941 - ponowne uszkodzenie pawilonów Palmiarni przez ciężką bombę angielską, część roślin zostaje zniszczona przez niskie temperatury.
1945 - silne uszkodzenie obiektu w trakcie wyzwalania Poznania, uszkodzenia szyb dochodzą do 60%, zniszczeniu ulega prawie cała kolekcja roślin.
1946 - ponowne otwarcie Palmiarni - 5 działów, obsada roślinna powstała z roślin pochodzących z likwidowanych majątków ziemskich.
1961 - wybudowany zostaje dział akwarium - łącznik do przeniesionej i adaptowanej na pawilon hali targowej; łączna powierzchnia obiektu 2528 m2 przy 18.000 m3 kubatury.
1978 - ze względu na zły stan techniczny zapada decyzja o zamknięciu Palmiarni dla zwiedzających.
1982 - decyzja o budowie nowego obiektu metodą obudowy, pozwala to na zachowanie poprzedniej kolekcji roślin.
1992 - zakończenie prac budowlanych. Nowa Palmiarnia ma 4600 m2 i 46.000 m3 kubatury, tworzy ją dziesięć pawilonów wystawienniczych (w tym dział akwarium) oraz dwa pawilony zaplecza.
01.10.1992 - otwarcie trzeciej Palmiarni Poznańskiej dla zwiedzających.
1998 - powstaje stacja uzdatniania wody, zapewniająca obiektowi wodę o optymalnych do uprawy roślin tropikalnych parametrach.
2000 - modernizacja kotłowni, w efekcie uzyskano stałe i równomierne temperatury w pawilonach i ograniczono emisję zanieczyszczeń do atmosfery.
2001 - 02 - powstaje instalacja zamgławiania utrzymująca niezbędny poziom wilgotności i umożliwiająca uprawę wymagających roślin tropikalnych.
2003 - powstaje dodatkowy pawilon dydaktyczno - usługowy włączony w cykl zwiedzania (powierzchnia 220 m2).
2003 - w budynku administracyjnym powstaje sala konferencyjna połączona z pawilonem I, posiadająca niezbędne wyposażenie techniczne (klimatyzacja, system multimedialny).
            W Palmiarnii jest 1100 gatunków roślin, 37 basenów, o łącznej poj.60 tys. (ok.150 gatunków ryb, ok.40 gatunków roślin wodnych).
            Palmiarnia Poznańska jest botaniczną placówką wystawowo-dydaktyczną, o powierzchni 4600 m2 i kubaturze 46 000 m3. Bryła Palmiarni to 12 połączonych ze sobą oszklonych budynków, w których znajdują się pawilony ekspozycyjne, akwarium i 2 pawilony zaplecza, przeznaczone do rozmnażania roślin. Dachy obiektu są dwuspadowe, ze skłonami na północ i południe - powierzchnie południowe są zdecydowanie dłuższe. Przesądziły o tym warunki świetlne, wynikające z szerokości geograficznej Poznania. Cały kompleks pawilonów wyposażony jest w centralne ogrzewanie wodne i parowe, obsługiwane przez własną kotłownię. Pawilony Palmiarni posiadają mechaniczne wietrzenie. Uchylne okna znajdują się zarówno w ścianach, jak i połaciach dachowych. Naprawy z zewnątrz umożliwiają pomosty umieszczone wzdłuż gzymsów pawilonów.
            W Palmiarni zgromadzono ponad 1100 gatunków roślin, które oglądać można w 9 pawilonach. W oddzielnym pawilonie znajdują się akwaria.
            Palmiarnia Poznańska daje nie tylko możliwość poznania egzotycznej flory i fauny, podziwiania piękna i rozmaitych - często wręcz niesamowitych - form prezentowanych tu roślin. Palmiarnia to także sala dydaktyczna, wystawa malarstwa i rzeźby, miejsce organizowania bankietów i spotkań rodzinnych. W jej pawilonach można przygotowywać okolicznościowe pokazy (np. kotów, ptaków). Stanowią one również przepiękną scenerię do programów telewizyjnych czy pamiątkowych fotografii

SCHRON/BUNKIER
Na terenie Parku Wilsona zwiedzać można historyczny schron przeciwlotniczy z roku 1944, wejście tylko z przewodnikiem. Zgłoszenia w Palmiarnii.

MUSZLA KONCERTOWA
Znajdująca się na terenie Parku Wilsona muszla koncertowa - to przede wszystkim doskonała scena na koncerty muzyczne. Rocznie odbywa się ich około 30.
To także doskonałe miejsce na plenerowe imprezy, firmowe eventy, spektakle teatralne, pokazy mody itp. Organizowanie imprez na terenie Parku Wilsona jest bezpłatne.
MIĘDZYNARODOWE TARGI POZNAŃSKIE
istniejące od 1925 r. Największe targi w Polsce (zarówno pod względem wystaw, jak i powierzchni oraz hal targowych). Największe targi to budowlane BUDMA, motoryzacyjne MOTOR-SHOW oraz rolnicze i przemysłu spożywczego POLAGRA.
HALA WIDOWISKOWO-SPORTOWA "ARENA"
zbudowana została przeciągu 2 lat. Oddana do użytku w czerwcu 1974 r. Posiada kształt czaszy parasola o powierzchni 6200 m2. Średnica parkietu wynosi 50m2. Pofalowany dach pokryty jest aluminiową blachą, barwioną na kolor złoty. We wnętrzu hali znajduje się widownia z miejscami siedzącymi dla ponad 4000 osób, którą można dodatkowo powiekszyć o ok.3000 miejsc dostawionych na parkiecie. 
Wśród ważniejszych wydarzeń, jakie odbyły się w Arenie to chociażby: koncerty Deep-Purple, Pat Metheny, Smokie, Tory Amos, Yes, Joe Cocker; Halowe Mistrzostwa Polski w Piłce Nożnej; III Mistrzostwa Świata w Zapasach Kobiet; Rewia na lodzie "Extrava-Ganza"; Mistrzostwa Polski w Sportowym Tańcu Towarzyskim; Puchar Świata w Skokach na Trampolinie; Festiwal Muzyki Filmowej; Mistrzostwa Świata w Kręglarstwie; Półfinał Mistrzostw Europy Kobiet w Koszykówce; Musical "Metro"; Międzynarodowe Mistrzostwa Polski w Taekwondo; oraz wiele inmnych.
W "Arenie" mogą być organizowane imprezy sportowe, koncerty, pokazy, występy cyrkowe, wystawy,. itd. Pod trybunami znajduje się też bufet, kawiarnia, szatnie, sauna i sala do rozgrzewki oraz zaplecze sanitarne przystosowane dla potrzeb osób niepełnosprawnych.

KOŚCIOŁY
MATKI BOSKIEJ BOLESNEJ – ul.Głogowska 97.
Kościół murowany, neoromański, zbudowany w latach 1896-1901, konsekrowany (oddany do użytku w 1901 roku, parafia erygonowana w 1913 r. i liczy obecnie 16 214 mieszkańców.
Wieża kościoła liczy 50,23 m, powstała w 1901 r. i jest jednym z najwyższych punktów na Łazarzu. Została z powodu korozji i zagrożenia zawalenia budowli wyremontowana w latach 2004-2005.
Terytorium parafii:
Bogusławskiego (z wyjątkiem nr 1-8), Calliera nr niep., Chłodna, Chociszewskiego, Dmowskiego nr parz. Do 62 i niep. Do 35, Głogowska 86-128, 81-141, Hetmańska 1-69, 2a-62, Jarochowskiego nr parz 26-58, niep.39-51, Karwoskiego, Kasprzaka parz.22a-48, niep.11-51, Kącik, Kolejowa 6-49, Lodowa, Łukasiewicza nr parzy od 12 i niep. od 9/13, Morawskiego, Mottego, Niegolewskich 1,3,5, Potockiej nr 21-45c, 24-32, Potworowskiego 1-17a, 2-22, Rynek Łazarski 1-3, 10-19, Sczanieckiej nr parz., Stablewskiego, Szymborska, Załęże
Odpust parafialny: 15 września.

ŚW.ANNY – ul.Limanowskiego 13 (róg Matejki)
Kościół murowany, neogotycki, zbudowany w latach1905-1908, przebudowa: 1953-1957, poświęcony w 1948 roku. Parafia erygowana w 1948 roku.
Parafia liczy 12.063 mieszkańców
Terytorium:
Berwińskiego (nr niep 1-5), Bogusławskiego (nr 1-8), Chełmońskiego (1-5, 19-22), Głogowska (nr niep.51-79, nr parz.48-84), Graniczna, Jarochowskiego (nr 1-16), Kanałowa (nr 10-18), Kasprzaka (nr 1-8), Klonowicza, Kolejowa (3n4n5n5a, 50, 52, 53), Kossaka (nr 1-10), Limanowskiego, Łukasiewicza (1-10), Małeckiego (8-29), Matejki (29-55), Niegolewskich, Reymona (nr niep 1-13), Rynek Łazarski (4-9), Sczanieckiej (nr niep 1-13), Siemiradzkiego (nr 7-12), Strusia, Ułańska (nr niep.2-8), Wyspiańskiego (nr niep.1-47 i parz.2-22)
Odpust parafialny: 26 lipca

ŚW.MICHAŁA ARCHANIOŁA – ul.Stolarska 7
Kościół murowany, przebudowany z dawnej fabryki i oddany do użytku w 1932 r., odbudowany w latach 1948-1952, konsekrowany w 1960 r., parafia erygowana w roku 1932.
Parafia liczy 12.000 mieszkańców.
Terytorium:
Chełmońskiego (8-18), Gąsiorowskich, Głogowska (nr.niep.1-49,nr.parz.4-40), Grottgera, Kanałowa (1-9), Kolejowa (1-3, 55, 55a, 57, Kossaka (11-23), Małeckiego (1-7, 31-38), Matejki (1-18, 56-68), Reymonta (nr.niep. 3-19), Śniadeckich, Ułańska (nr niep.1-5, nr parz.10-28), Wyspiańskiego (nr 38),
Odpust parafialny: 29-31 grudnia

CHRYSTUSA SŁUGI – ul.Palacza 7
Kościół obecnie budowany. Pod koniec 2003 roku otwarto kaplicę. Parafia powołana w listopadzie 2003 roku i liczy ponad 7 tys.mieszkańców, głównie z osiedla przy ul.Palacza i Kuźniczej.
Terytorium:
Arciszewskiego 1-17, Biedrzyckiego, Cybulskiego, Dmowskiego od nr 79, Drobna, Duszna, Dwatory, Działkowa, Głogowska nr parz. 142-170, nr niep.147-177, Górczyńska, Górecka nr parz. 16-106, Górki, Jarochowskiego nr niep.53-105, parz.62-70, Kasprzaka nr 57, 50-64, Knapowskiego, Kosynierksa, Krauthofera nr niep.36-86, Kuźnicza, Nehringa, Palacza nr niep.do 95, parz.8-38, Rogalińskiego, Wiklera.

OŁTARZ ŚW.ŁAZARZA – nawa północna kościoła Matki Boskiej Bolesnej. Ołtarz z figurami św. Jana Chrzciciela i św. Edwarda, odlew gips, dąb, złoto płatkowe. Ołtarz architektoniczny na marmurowym podwyższeniu i niskim cokole wykonała firma Szpetkowski, a ufundowała rodzina Kayserów. W polu środkowym anioł z banderolą, na której napis: LAUDETUR JESUS CHRISUS IN AETERNUM AMEN.
Ołtarz św.Łazarza

W głównej niszy ołtarzowej płaskorzeźba Wskrzeszenie Łazarza ujęta w ramę płaskorzeźbioną. W centrum przedstawienia postać Chrystusa, poniżej klęczaca postać Marty z rękoma wyciagniętymi ku przodowi, po prawej stronie stoi Łazarz z twarzą zwróconą ku Chrystusowi; w tle klęcząca Maria.

ŚW. ŁAZARZ z Betanii (I w.) - od biblijnej formy Eleazar - Bóg wspomaga - 14 marca (wspomnienie w liturgii); Według świadectwa św. Jana (J 11) Łazarz i jego dwie siostry, Maria i Marta, mieszkali w Betanii - wiosce leżącej na wschodnim stoku Góry Oliwnej. Jego dom był często odwiedzany przez Chrystusa i apostołów, a rodzina Łazarza troszczyła się o potrzeby Nauczyciela. Gdy Łazarz umarł i już czwarty dzień spoczywał w grobie, Chrystus go wskrzesił. O dalszych jego losach niczego pewnego nie wiemy.

W średniowieczu powstały dwie legendy. Pierwsza utrzymuje, że Łazarz był biskupem na Cyprze i tam jest jego grób, druga natomiast opowiada, że Żydzi mieli go wraz z siostrami zatopić na dziurawym statku. Łazarz jednak cudem ocalał i dotarł do Marsylii (Francja), gdzie został pierwszym biskupem tego miasta. Co dziwniejsze, dwa miasta: Autun i Avallon, chlubią się posiadaniem jego relikwii. W kalendarzu wspominany jest także pod datą 17 grudnia. Data wiosenna ma jednak uzasadnienie w tradycji, bowiem w IV wieku urządzano procesje z Jerozolimy do Betanii na pamiątkę´cudu wskrzeszenia Łazarza.
Miastem Łazarza była Larnaka - miasto i port na południowo-wschodnim wybrzeżu Cypra, jeden z gł. ośrodków wyspy; rafineria ropy naft.; port lotniczy; centrum turystyczne; bizantyjska świątynia z VI w., pałac sułtański z XVII w. W starożytności, miasto nazywało się Kition (po łac. Citium). W roku 2004 zamieszkiwało tu 77 tysięcy osób. Na północny wschód od Larnaki, w odległości kilkunastu kilometrów, znajduje się brytyjska enklawa -- baza wojskowa Dhekelia.

GRUNWALD - to nazwa dużej dzielnicy, a zarazem jednostki administracyjnej miasta, obejmującej pd.-zach. część miasta. Głównymi ulicami Grunwaldu są ul. Grunwaldzka i ul. Głogowska. Na terenie makrodzielnicy Grunwald położone są m.in. Łazarz, Górczyn, Junikowo . Nazwa dzielnicy Grunwald przyjęła się po II wojnie światowej od ul. Grunwaldzkiej, a ulica otrzymała swoją nazwę w 1919 r. dla upamiętnienia sławnej bitwy pod Grunwaldem.
Grunwald jest najludniejszą dzielnicą Poznania. Mieszka w niej ponad jedna czwarta ludności miasta (ok. 150 000 osób). W dzielnicy tej dokonano do 1970 r. największych inwestycji w budownictwie mieszkaniowym. Jako pierwsza powstała w latach pięćdziesiątych spółdzielcza kolonia domków dwurodzinnych wzdłuż ul. Grunwaldzkiej na odcinku od ul. Kasztelanów do ul. Bułgarskiej. W latach 1958—64 zbudowano z budżetu miasta Osiedle Grunwald, usytuowane w obrębie ulic: Marszałkowskiej, Grunwaldzkiej, Bułgarskiej i Rycerskiej. Osiedle obejmuje ogółem 40 budynków (1375 mieszkań) dla ok. 5500 osób. Na pn. od Osiedla Grunwald zbudowano w latach 1961—70, również z funduszy miasta, Osiedle Swierczewskiego. Zajmuje ono obszar objęty ulicami: Szamotulską, Rycerską, Bułgarską i Świerczewskiego, składa się z 130 budynków, w tym 116 mieszkalnych o 6150 mieszkaniach dla 22 000 osób. Budynki wykonano z elementów prefabrykowanych, przeważnie o pięciu kondygnacjach. Ośrodek usługowy położony u zbiegu ulic Grochowskiej i Świerczewskiego zbudowano w latach 1966-68, a później drugi przy ul. Ognik.

W centrum osiedla, przy ul. Grochowskiej stoi betonowy pomnik gen. Karola Świerczewskiego, wykonany wg. proj. Anny Krzymańskiej i Ryszarda Skupina, odsłonięty w 1975 r.

Do większych fabryk Grunwaldu należą: Wielkopolskie Zakłady Teleelektroniczne "Teletra", Przedsiębiorstwo Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych "Mostostal", Wytwórnia Wyrobów Tytoniowych, Poznańskie Zakłady Farmaceutyczne dawna "Polfa", fabryka mebli, zakłady maszyn papierniczych, zakłady remontu maszyn drukarskich, fabryka pomocy naukowych.

Pomimo takiej ilości fabryk Grunwald nie posiada charakteru dzielnicy przemysłowej. Jest przede wszystkim dzielnicą mieszkaniową. Część budynków w okolicy ul. Matejki i ul. Małeckiego pochodząca z pocz. XX w. posiada ciekawe formy eklektyczne i secesyjne.

Grunwald jest jedną z pięciu dzielnic Poznania nie posiadających od 1990 roku odrębności administracyjnej lecz mających część instytucji gminnych oraz administracji państwowej szczególnej takich jak Urzędy Skarbowe, Policja, administracja ochrony zdrowia. Dzielnice te przywoływane są również do celów statystycznych, a także żyją w świadomości mieszkańców miasta.