Z tej okazji w sali gimnastycznej odbył się uroczysty apel, podczas którego do księgi patrona wpisano wyróżniających się uczniów klas.

Wręczona została też nagroda – medal "Przyjaciel Szkoły", którą otrzymał Roman Modrzyński.

Z kolei w auli szkoły uczniowie "Dziewiątki" przygotowali inscenizację historyczną, w trakcie której przedstawili krótki życiorys swojego patrona. Na zakończenie obchodów Dnia Patrona złożono wieńce pod nowym głazem doktora Franciszka Witaszka przy szkole.

Doktor Franciszek Józef Witaszek, ps. Warta, Kur, Myszkowski, Funiu urodził się 8 września 1908 w Śmiglu. Ukończył medycynę na Uniwersytecie Poznańskim. W czasie studiów został odznaczony Medalem Karola Marcinkowskiego za pracę "Listewki skórne (linie papilarne) na palcach dzieci i dorosłych". W latach 1928-1931 pracował w Poradni Przeciwgruźliczej w Poznaniu i w tym czasie zestawił i opublikował wyniki opadania krwinek w przebiegu gruźlicy. W marcu 1936 r. współzałożył zakład produkujący surowice i szczepionki Serovac Poznański. Od 1937 r. był członkiem spółki założycielskiej oraz dyrektorem wytwórni strun chirurgicznych i technicznych Catgut Polski. Produkowany tam catgut ze sterylizacją jodową impregnowany srebrem i jodem całkowicie zaspakajał potrzeby krajowe. Opatentował preparat do klarowania wina o nazwie Clarovac. W latach 1932–1939 wykładał higienę w Państwowej Szkole Pielęgniarek PCK w Poznaniu i na Wyższym Studium Katolickim. Był sekretarzem Związku Lekarskiego w Obwodzie Wielkopolskim oraz działał w Towarzystwie Higienicznym. Był lekarzem zaufania Ubezpieczalni Krajowej w Poznaniu jako rzeczoznawca do spraw inwalidzkich. W 1935 r. wydał Zarys orzecznictwa inwalidzkiego, który był pierwszą obszerną publikacją na ten temat w języku polskim.

We wrześniu 1939 r. jako jedyny lekarz opiekował się rannymi żołnierzami w szpitalu polowym we wsi Dobrzelin koło Żychlina w trakcie bitwy nad Bzurą.

Jesienią 1939 r. po powrocie do Poznania został zaprzysiężony do organizacji Ojczyzna przez por. Stefana Adama Schmidta. W końcu 1939 r. został zaprzysiężony do Służby Zwycięstwu Polsce przez por. Czesława Surmę. Od jesieni 1939 będąc osobistym lekarzem biskupa Walentego Dymka współpracował z nim w tworzeniu Kościoła Podziemnego.

W marcu 1940 r. wszedł w szeregi Pierwszej Komendy Poznańskiej Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), został mianowany do stopnia kapitana czasów wojny.

Władze okupacyjne zezwoliły dr. Witaszkowi na prowadzenie praktyki lekarskiej dla Polaków, dlatego mógł ich leczyć i potajemnie szczepić przeciw chorobom zakaźnym. Przyjmowanie pacjentów w gabinecie lekarskim i wizyty domowe ułatwiały mu działalność konspiracyjną i stanowiły przykrywkę do wykonywania rozkazów ppłk. Franciszka Niepokólczyckiego, któremu bezpośrednio podlegał.

Najprawdopodobniej istotnym elementem działalności zespołu dra Witaszka była produkcja trucizn, których używano do uśmiercania wyselekcjonowanych Niemców i kolaborantów; konsekwentnie zaprzeczała temu po wojnie Mariola Witaszek-Malinowska, córka Franciszka.

Został aresztowany przez Gestapo 25 kwietnia 1942 r. po czym został skazany przez Policyjny Sąd Doraźny w Poznaniu na karę śmierci przez ścięcie. Oferowano mu łaskę w zamian za współpracę; nie zgodził się. Wyrok wykonano w Forcie VII w Poznaniu 8 stycznia 1943 r. Wraz z nim zginęło również 30 członków organizacji – 24 mężczyzn i 6 kobiet.

Został odznaczony Medalem Karola Marcinkowskiego i Krzyżem Walecznych.

Fot: Maria Łazarz (1-17), Wojciech Wysocki (18)