Dobre wieści z Łazarza, Gospodarka i ekonomia, Inwestycje, Mieszkania i nieruchomości, Wydarzenia

Kamienica przy Niegolewskich zyska swój dawny blask z 1902 roku

30-05-2017 04:20   Janusz Ludwiczak

Miasto przyznało dotację konserwatorską na renowację elewacji kamienicy przy ul. Niegolewskich 34. Ponadto środki otrzymają właściciele kamienicy przy ul. Limanowskiego 15a na renowację klatki schodowej.

W tym roku miasto przeznaczy łącznie 2 mln zł na renowację zabytkowych budynków w ramach dotacji konserwatorskiej. Remontu doczekają się 23 obiekty, w tym dwie secesyjne kamienice na Łazarzu.

W regulaminowym terminie, tj. do końca listopada 2016r. zostały złożone 36 wnioski na łączną kwotę ok. 4 800 000 zł. Po weryfikacji formalnej wniosków przeprowadzono analizę merytoryczno-konserwatorską, według następujących kryteriów: pozyskania zewnętrznego dofinansowania (od Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Wielkopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i Urzędu Miasta Poznania), wysokości deklarowanego wkładu własnego, stanu technicznego budynku i podjęcia pilnych prac ratowniczych, rangi historycznej i artystycznej obiektu oraz kontynuacji lub zakończenia prac. W tym roku dotacje udzielone zostaną 23 obiektom na łączną kwotę 2 000 000 zł.

Miasto przeznaczyło dotację na renowację elewacji kamienicy przy ul. Niegolewskich 34, a także renowację klatki schodowej wilii przy ul. Limanowskiego 15a. Na te inwestycje miasto przekaże ponad 250 tysięcy złotych.

Kamienica przy ul. Niegolewskich 34 zbudowano w 1902 roku według projektu Oskara Hoffmanna. Powierzchnię frontowej elewacji z wyszukanym detalem pokryto jasnożółtą klinkierową okładziną, pokrywając fragmenty ścian sgraffitową ornamentyką (motyw fantazyjnych smoków i elementów roślinnych).

Przy ul. Limanowskiego 15a, na tyłach kościoła św. Anny znajduje się secesyjna willa wzniesiona w 1905 roku jako dom architekta Paula Steinbacha. Jest to nietypowa realizacja dla tej części Łazarza, gdyż w tym rejonie dominują głównie kamienice, a nie wille z ogrodami. Obiekt wzorowany był na architekturze berlińskiej z tego okresu.

"Otoczony pierwotnie obszernym ogrodem budynek reprezentuje nowy model mieszkania w mieście, jaki pojawił się w Poznaniu pod koniec XIX wieku na fali popularności domów w typie cottage, łączącego ideał sielskiej romantyczności z funkcjonalnością i wygodą. Willa posiada malowniczą bryłę, a jej ściany pokrywa dekoracja, zainspirowana berlińską architekturą początku wieku. Wschodnią elewację willi zdobi sztukateria przedstawiająca antropomorficzną tarczę słoneczną obok kobiety odzianej w długą szatę z powiewającymi wstęgami; na jednej z nich umieszczono cyfry zegara słonecznego. Budynek wzniesiono na rzucie prostokąta, z wyciętym narożnikiem północno-zachodnim oraz prostokątną przybudówką przy narożniku południowo-wschodnim. Obszerne pokoje rozmieszczone są wokół centralnie usytuowanego holu; w południowej części znajdował się niegdyś ogród zimowy" - czytamy w "Atlasie architektury Poznania" (Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2008).

Fot: Janusz Ludwiczak, materiały Miejskiego Konserwatora Zabytków (fot.5)

ZOBACZ TAKŻE: Secesyjne kamienice przy Matejki i 111-letnia willa przy kościele Św. Anny odzyskają dawny blask