Spacer po Łazarzu - patroni naszych ulic, Reportaże, Ciekawostki

Mieszkali tu członkowie kolonii francuskiej. Za Niemców Goethego - ulica Konopnickiej

17-11-2013 01:19   Janusz Ludwiczak

Zobacz komentarze (0) * Skomentuj

Ma ćwierć kilometra długości i została wytyczona w 1896 roku. Za czasów niemieckich nosiła nazwę Goethego / Goethestrasse. Na ulicy Marii Konopnickiej osiedliło się kilku członków kolonii francuskiej.

Ulica Konopnickiej:

• Długość: 250 m
• Kod pocztowy: 60-771
• Urząd pocztowy: obszar doręczeń - UP Poznań 2 (ul. Głogowska 17), najbliższa poczta - AP Poznań (ul. Grunwaldzka 17)
• Ilość budynków: 19
• Najwyższy numer: 22
• Status drogi: gminna/lokalna, układ uzupełniający
• Komunikacja miejska: brak
• Parafia: Michała Archanioła (ul. Stolarska 7)
• Obwód wyborczy: komisja nr 49, Zespół Szkół Handlowych (ul. Śniadeckich 54/58)
• Obwód szkół: Szkoła Podstawowa nr 26 (ul. Berwińskiego 2/4), Gimnazjum nr 33 (ul. Wyspiańskiego 27)
• Policja: Komisariat Poznań-Targi (ul. Śniadeckich), rewir I, rejon dzielnicowych 1.

Ma ćwierć kilometra długości

Ulica ta ma 250 metrów długości, jest jednokierunkowa, prowadzi ze wschodu na zachód, łącząc Śniadeckich z Matejki.

Secesyjna willa z ogródkiem

Pod koniec XIX wieku upowszechniono nowy trend - willę miejską z ogródkiem. Pierwszym tego typu obiektem był zespół willi Towarzystwa Budowy Domów Urzędniczych przy ul. Matejki, nazwany Kaiser-Wilhelm-Anlage. Wówczas wytyczono dwie poprzeczne ulice - Konopnickiej i Orzeszkowej. Do 1898 roku zbudowano 15 pięknych domów z kolorowej, klinkierowej cegły w stylu szwajcarskim. Do 1914 r. powstało kolejnych dziewięć, w stylu secesyjnym z bogatą dekoracją sztukatorską.

W 1896 roku powstały wille pod numerem 1, 5, 8, 9, 11, 13 i 16. Zespół willi pod numerem 15, które wybudował Max Schenk pochodzą z 1906 roku. Pozostałe budynki pochodzą z pierwszej ćwiartki XX wieku.

Za Niemców Goethego

Ulica ta została wytyczona pod koniec XIX wieku, ok. 1896 r. Za czasów niemieckich nosiła nazwę Goethego / Goethestrasse. 5 stycznia 1920 r. otrzymała nową nazwę "Marii Konopnickiej".

Mieszkali tu członkowie kolonii francuskiej

Na ulicy Marii Konopnickiej osiedliło się kilku członków kolonii francuskiej, m.in. profesor Omer Neveux. Był to jeniec wojenny z pierwszej wojny światowej, który osiedliwszy się na stałe w Polsce, zajął się organizowaniem w Poznaniu kursów języka francuskiego. Na tej samej ulicy zamieszkał historyk sztuki, ks. prof. Szczęsny Dettloff. Po studiach w Monachium i Wiedniu, zdobywszy tytuł doktorski osiedlił się w Poznaniu i pracował naukowo nad późnośredniowieczną rzeźbą - pisze Zbigniew Zakrzewski w książce "Ulicami mojego Poznania. Przechadzki z lat 1918-1939, Poznań" (Wyd. Poznańskie, 1985).

Przy Konopnickiej mieszkali również: prof. Stefan Rokosiński, który wykładał na Uniwersytecie Poznańskim (obecnie UAM) i w Wyższej Szkole Handlowej oraz porucznik Andrzej Włodarkiewicz, lotnik, który zginął tuż przed II wojną światową w czasie dokonywania próbnych lotów na prototypowych wówczas myśliwcach na lotnisku pod Paryżem.

Pod "osiemnastką" drugi dom dla seniorów

Przy ul. Konopnickiej 18 znajduje się Dzienny Dom Pomocy - Filia nr 1 "Klub Centrum" i siedziba Zespołu Dziennych Domów Pomocy.

Dzienny Dom Pomocy Społecznej nr 1 powstał 2 kwietnia 1990 roku. Obecnie mamy ponad 40 pensjonariuszy. Są osoby, które już od 13 lat do nas regularnie uczęszczają. Najmłodszy pensjonariusz ma 55 lata, a najstarszy 92 lata - wyjaśnia Maria Paradowska, dyrektor Zespołu Dziennych Pomocy Społecznej.

A jak wygląda zwykły dzień w Dziennym Domu Pomocy Społecznej?

O godz. 8:30 jest śniadanie, po którym odbywają się zajęcia na świetlicy, rehabilitacja i gimnastyka. Seniorzy mogą udzielać się również w chórze i kółkach teatralnych. Niekiedy zdarzają się wycieczki, a także wyjścia do kina lub teatru - tłumaczy Maria Paradowska z Dziennego Domu Pomocy "Klub Centrum" - Filia nr 1 Zespołu Dziennych Pomocy Społecznej.

Ulica, której patronuje wybitna poetka

MARIA STANISŁAWA KONOPNICKA z domu Wasiłowska (ps. Jan Sawa, Marko, Jan Waręż) - polska poetka i nowelistka okresu realizmu, krytyk literacki, publicystka i tłumaczka.

Urodziła się 23 maja 1842 r. w Suwałkach. Uczyła się krótko na pensji sióstr sakramentek w Warszawie, przez całe życie dokształcała się we własnym zakresie. Wychowywała 6 dzieci, utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku. W latach 1877-1890 mieszkała w Warszawie. od 1884 do 1886 redagowała pismo dla kobiet "Świt".

Od 1890 r. przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej, współpracując z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski, a także współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). 1903 otrzymała w darze zakupiony ze składek społeczeństwa dworek w Żarnowcu. 1905-1907 przebywała w Warszawie, organizowała pomoc dla uwięzionych przez władze carskie i ich rodzin.

Debiutowała jako poetka w prasie 1870. Już w pierwszym okresie jej twórczość nabrała dużego znaczenia literackiego i społecznego, np. trzy serie Poezji (1881, 1883, 1887), gdzie znalazły się Obrazki, pełne pochwały wolności i sprzeciwu wobec zła, jak wiersz W piwnicznej izbie. Także poemat filozoficzny Imagina (we fragmentach od 1886, całość 1913), w którym niezadowolenie ze stosunków społecznych prowadzi do buntu.

Już w tym okresie nawiązywała do poezji ludowej, a także do romantyzmu i tradycji biblijnej oraz symbolizmu i parnasizmu, np. w "Z mojej Biblii" (seria IV Poezji, 1896), w zbiorach "Linie i dźwięki" (1897), "Italia" (1901), "Nowe pieśni" (1905), "Głosy ciszy" (1906). Również liczne wiersze dydaktyczne, jak Śpiewnik historyczny (1904), Ludziom i chwilom (1905). Epickie poematy Przez głębinę (1907) i Pan Balcer w Brazylii (1910). Jej najwybitniejsze dzieła to " Cztery nowele" (1888), "Obrazki więzienne" (1887-1888) czy utwory dla dzieci "O krasnoludkach i sierotce Marysi" (1896), "O Janku Wędrowniczku" (1893) czy "Na jagody" (1903).

Zmarła 8 października 1910 r. we Lwowie i tam została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim.

Ciekawostki:

• m. in. dzięki staraniom seniorów z Dziennego Domu Pomocy przy II LO powstał przystanek "Konopnickiej n/ż" dla autobusów linii nr 64.
• pod koniec ubiegłego roku przeprowadzono remont chodnika po wschodniej stronie ulicy - inwestycja kosztowała ponad 100 tys. zł, z czego połowę przekazała Rada Osiedla Św. Łazarz.
• pod numerem 10 jeszcze kilka lat temu znajdowała się fabryka tytoniu.

Opracowanie na podstawie - źródła:

• Wikipedia, Encyklopedia PWN
• Zygmunt Zaleski, "Nazwy ulic w Poznaniu", Magistrat Stołeczny Miasta Poznania, 1926
• Zbigniew Zakrzewski, Ulicami mojego Poznania. Przechadzki z lat 1918-1939, Poznań, Wyd. Poznańskie, 1985
• "Spis zabytków architektury", Wydawnictwo Miejskie, Poznań 2004
• System Informacji Przestrzennej - wykaz ZGiKM Geopoz
• wykaz dróg, Zarząd Dróg Miejskich
• lazarz.pl - materiały własne

Fot: Janusz Ludwiczak

ZOBACZ TAKŻE: Seniorzy świętowali urodziny swojego domu

ZOBACZ TAKŻE: Prezydent Grobelny otworzył siłownię i zatańczył poloneza. Seniorzy powitali lato weselną biesiadą

ZOBACZ TAKŻE: "To dla nich drugi dom" - seniorzy z Dziennego Domu Pomocy spotkali się na wspólnej wigilii

ZOBACZ TAKŻE: Na Konopnickiej będzie nowy chodnik

ZOBACZ TAKŻE: Przy II LO stanął przystanek autobusowy, o który starali się seniorzy z Dziennego Domu Pomocy

ZOBACZ TAKŻE: Spacer po Łazarzu - patroni naszych ulic