Aleksandra Banasiak (82 lata) była pielęgniarką Szpitala Miejskiego nr 2 (obecnie Szpital im. Raszei). 28 czerwca 1956 r., gdy doszło w Poznaniu do wystąpień robotniczych mimo dnia wolnego udała się do szpitala. Słysząc wołania o pomoc ze strony rannych manifestantów, jako pierwsza w czasie trwającej strzelaniny wyszła na ulicę celem opatrywania poszkodowanych. W trakcie tych zdarzeń została również draśnięta przez kulę. W godzinach popołudniowych tego dnia została wraz z lekarzami wezwana do siedziby lokalnego Urzędu Bezpieczeństwa dla udzielenia pomocy zranionym funkcjonariuszom UB. Od jednego z ubeków usłyszała, że to właśnie UB rozpoczęło strzelaninę z uwagi na możliwość podpalenia budynku przez demonstrantów. Na wniosek adwokata Stanisława Hejmowskiego Aleksandra Banasiak została później przesłuchana jako świadek w procesie uczestników czerwca `56. Zgodnie z prawdą zeznała, że to funkcjonariusze bezpieki pierwsi zaczęli strzelać, podczas gdy według "oficjalnej" wersji władzy mieli to zrobić manifestanci.

Aleksandra Banasiak została uhonorowana Medalem im. Florence Nightingale przyznawanym zasłużonym pielęgniarkom z całego świata. W 50. rocznicę wydarzeń poznańskiego czerwca otrzymała Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczona została również Brązowym Krzyżem Zasługi.

W sobotnie popołudnie na skwerze przy zbiegu ulic Małeckiego, Łukaszewicza i Granicznej odbył się piknik sąsiedzki "(nie)Zwyczajni 56", podczas którego można było spotkać się z uczestnikami i świadkami wydarzeń Powstania Poznańskiego Czerwca 1956. Udało nam się porozmawiać z Aleksandrą Banasiak, pielęgniarką szpitala im. Raszei, która opowiada o tragicznych wydarzeniach sprzed 61 lat.

Na Placu Stalina [obecnie Plac Mickiewicza] nigdy nie widziałam takiej ilości ludzi. Były transparenty: "Żądamy chleba", "Przecz z komuną". Zrzucane były czerwone flagi partii, które były deptane. Szybko zastępowano je flagami biało-czerwonymi – wspomina Aleksandra Banasiak, pielęgniarka, uczestnik wydarzeń Poznańskiego Czerwca 1956.

Na ulice wyjechały czołgi. Wyszli do nich manifestanci. Czołgiści wyszli. Do czołgów weszli demonstrujący. Przyjechało zmilitaryzowane wojsko. Chłopak wychodząc z czołgu podniósł białą chusteczkę na znak poddania się. Wtedy żołnierz uderzył go bagnetem w brzuch. Chłopak zaczął ranić. Operowaliśmy go, nie przeżył. Tego dnia szpital był bardzo ostrzeliwany. Tynk spadał na rany. To był coś strasznego – opowiada Aleksandra Banasiak.

Jeżeli przy nazwisku był krzyżyk, wtedy było to najgorsze. Trzeba było zaprowadzić rodzinę do kostnicy. To było coś tak okropnego. Pani Strzałkowska, jak zobaczyła swojego syna na noszach to nie mogliśmy oderwać jej od tego Romka. Jedna pani będąc w ósmym miesiącu ciąży zaczęła szukać swojego narzeczonego. W sobotę mieli mieć ślub. Tego dnia kupował on obrączki w Poznaniu. Został przypadkowo ranny. Gdy ona zobaczyła go martwego zaczęła krzyczeć: "po co nam te obrączki, po co nam ten ślub, co ja zrobię bez ciebie". Całą dzień i całą noc opiekowaliśmy się rannym – dodaje Aleksandra Banasiak.

Poniżej rozmowa z panią Aleksandrą Banasiak, przeprowadzona w sobotę, 24 czerwca podczas wydarzenia "(nie)Zwyczajni 56", jaki odbył się na skwerze przy zbiegu ulic Małeckiego, Łukaszewicza i Granicznej.

Fot: Janusz Ludwiczak

WIDEO w lepszej jakości na kanale YouTube

ZOBACZ TAKŻE: Bohaterowie wydarzeń Czerwca`56 spotkali się z mieszkańcami na skwerze przy Małeckiego

ZOBACZ TAKŻE: 61 lat temu...

ZOBACZ TAKŻE: We wtorek upamiętniono bohatera Czerwca`56, następnego dnia zdewastowano miejsce pamięci

ZOBACZ TAKŻE: Upamiętniono najmłodszą ofiarę Czerwca`56 {WIDEO}

ZOBACZ TAKŻE: Na Małeckiego powstał Skwer Kulasa

ZOBACZ TAKŻE: Był czwartek 28 czerwca 1956...